بـر پـا شـده حـســیـنـیـۀ گـریـه‌هـا بـیـا            بر روی چشم‌های تـر از اشک ما بیا

شال عزای تو به عـزایم نـشانده است            وقت عزای مان شده صاحب عـزا بیا

از معـرفت تهی‌ام و از مصلحت پُـرم            تـا زیـر و رو شَـوَم ز قـدوم شـما بـیا

یادش به خیر صحن رضا زار می‌زدم:            آقــا نــشــسـتـه‌ام دَم ایــوان طـلا بــیـا

ایـوان طـلا اگر که نـشد تا بـبـیـنـمـت            وقـت سـحــر زیــارت پـائـیـن پـا بـیـا

ای خاک بر سرم که نشد خاک پای تو            یک شـب خـرابـۀ دل من هـم بـیـا بـیا

من را که کُـشت وا ابـتـاهای عـمه‌ات            یک سر به خاک کشته کرب و بلا بیا